Dünyanın birçok ülkesinde tarih boyunca insanlara karşı katliamlar gerçekleşmiştir. İnsanlık, tarih boyunca ezilmiş, sömürülmüş, bunlara karşı başkaldırınca da kıyımlarla, katliamlarla karşılaşmıştır. Ülkemizde de aynı sorunlar başgöstermiş ve aynı şekilde sonuçlanmıştır. Yazmakla, anlatma bitmeyecek katliamlar ve cinayetler vardır. Dersim, Malatya, Maraş, Çorum, Sivas, Gazi, zindanlar, Roboski ve aklıma gelmeyen diğer insanlık suçları… Ve Türkiye’nin tarihine bir kara leke olarak geçen Sivas katliamı!

Farklı farklı illerden insanlar geliyor Sivas’a. Festival düzenleniyor. Şu yaşanası dünyada daha rahat ve daha iyi bir yaşam için, verilmeyen haklarını alabilmek için Sivas’ta toplanan insanlar ve onları yalnız bırakmayan aydınlar, sanatçılar... Hepsi bir aradalar. Fakat ters giden bir şeyler var. Birileri bu durumdan rahatsız. Çünkü onlara göre karşıdakiler suç işliyor. Kendilerine karşı geliyorlar. “Bunu nasıl bozarız” diye belki de aylar öncesinden planlar yaptılar ve hayata geçirmek için gününü beklediler. Ve o gün geldi. 2 Temmuz 1993! Sanatçıların ve aydınların kaldığı Madımak Oteli ateşe verildi. Örnek olsun diye söylüyorum, ufacık bir yer yansa polis ve itfaiye hemen müdahale eder. Ama otelde insanlar cayır cayır yanıyor. Feryatlar yükseliyor, kimsenin umurunda bile değil. Ve bu, ülkemizde canlı canlı televizyonlardan izleniyor. Kolluk güçleri karışmıyor, çünkü emir büyük yerden. Ülkeyi yönetenlerden, tepeden. Çünkü yananlar büyük suçlu! Onlar haklarını aradılar!

Anlatmak istediğim şu aslında: Sivas’ta yaşanan katliam sadece Alevilere dönük bir katliam değil, bütün ezilen ve mücadele eden insanlara verilmiş bir mesajdır. Geçmişte yaşanan diğer katliamlar sadece orada yaşayan insanlara yönelik değildi. Roboski’de yaşanan sadece Kürtlere dönük bir katliam olmadığı gibi, Sivas katliamı da sadece Alevilere dönük değildi. Düşmanımız tektir, görmememiz lazım. Bugün için de ne sadece AKP ne de kolluk güçleri ve yargı mekanizmasıdır. Düşman bunların hepsi demek olan sermaye sınıfıdır, kapitalizmdir. Hükümetler değişir, kolluk güçlerinin ve yargı mekanizmalarının yürütücüleri değişir ancak düzenin hukuku hep aynı kalır. Kapitalist sistem sürdükçe onun hukuk sistemi de sürer. Bir bakarsın devlet adına katliam işleyenler serbest kalmış, bir bakarsın tıpkı Sivas davasında olduğu gibi dava “zaman aşımı” gerekçesiyle düşürülmüştür.

Ancak ne yaparlarsa yapsınlar, bu ülkede halen haklarını arayan, haksızlıklara karşı mücadele eden ve bu uğurda gerekirse ölümü göze alan insanlar da var. Biz işçi ve emekçilerin, ezilen halkların davası bu sömürücüler ortadan kalkıncaya, sömürü sistemi yıkılıncaya kadar asla kapanmayacaktır. Bunun için birlikte mücadele etmekten başka çaremiz yoktur.

Adana’dan bir işçi

Analar: Çocuklarımızı öldürtmeyeceğiz!

Cumartesi Anneleri, eylemlerinin 378. haftasında, Nurettin Yedigöl'ün akıbetini sordu. Yeni operasyonların, kayıpların ve ölümlerin olacağına dair işaretler olduğu belirtilerek, devlete 'çocuklarımızı size öldürtmeyeceğiz!' dediler.

Abisi Nurettin için konuşan Muzaffer Yedigöl, abisinin işçiler için, halkın özgürce yaşayabilmesi için mücadele ettiğini vurgulayarak Nisan 1981'den itibaren kayıp olduğunu ve haber alınamadığını belirtti. Yedigöl, karakol baskınlarını ve operasyon tartışmalarını hatırlatarak ölümlerin yaşanmaya devam ettiğini, barışın gelmesi için kan ve gözyaşlarının son bulması gerektiğini ifade etti.

İHD adına açıklamayı Leman Yurtseven okudu. Açıklamada, devlet terörüne, yargı terörüne, yeni kayıpların olmasına karşı mücadele verildiği, kayıpların bulunması, faillerinin cezalandırılması için eylemliliklere devam edildiği vurgulandı. Açıklamada şunlar söylendi: “Yalnız devletin değil, toplumun da kayıplar gerçeğiyle yüzleşmesi, hesaplaşması için buradayız. İşlenen insanlık suçları geçmişte kalmayarak, tekrarlanacak. Bugün Genelkurmay Başkanı 90'lı yıllara öykünüyorsa, başbakan savaş politikalarında ısrar ediyorsa geçmişin karanlığı mahkum edilmediği içindir.”

Kızıl Bayrak / İstanbul