Bir tersane işçisinin kaleminden...“Cehennemin arka bahçesinden yazıyorum”Merhaba arkadaşları ben cehennemin arka bahçesi, demir tarlası, insanların makineleştirilip insani değerlerinden arındırıldığı, kuralsızlığın kural haline getirildiği, haklı seslerin bastırıldığı, güneşin cehennemden kopup gelen bir ateş parçası gibi görüldüğü tersanelerde çalışan 19 yaşında bir tersane işçisiyim. Daha doğrusu her tersanede çalışan insan gibi kendini “işçi” zanneden bir “ücretli köle”yim. Önceleri tersaneleri acı iş cinayetlerinin, dakika sürmeyen televizyon haberlerinden, bir iki gazetenin dördüncü-beşinci sayfasının bir köşesinden duyar, bazen hiç umursamaz, bazen de kendi küçük sıkıntılarımı bir tarafa bırakır, o yitirilen canlar için benim de canım giderdi. Olayın içinde olmayan insanlar için ne kadar insanlık dışı bir durum değil mi? İş cinayetlerini umursamadığım anlar için kendimden büyük utanç duyuyorum. Bir de kendi durumlarının farkında olmayan ya da farkında olup da kayıtsız kalanlardan büyük utanç duydum. İş cinayetine şahit olduğumda ise kilitlendim, ağzımdan tek kelime bile çıkmadı. Çıkamadı. İnsan olduğunu unutmayanlar da var tabi ki. 90 günü aşan direnişiyle gün geçtikçe herkesin saygısın kazanan, büyük bir direnme gücünü sergileyen, tüm işçilerin örnek alması gereken “ZEYNEL KIZILASLAN”, insan olduğunu unutmayanlardandır. Kızıl Bayrak’ta yayınlanan güncelerinde Zeynel Kızılarslan’ın da bir iş cinyetine şahit olduğunu okudum. Ama Kızılarslan sessiz kalmamış, çalışmaya devam etmelerini söyleyenleri, yapılması gerektiği gibi sert bir çıkışla susturmuş. Zaten işçi arkadaşlarının haklarını savunmak için işten çıkarıldığı için direnişte. BETESAN direnişçisi Zeynel Kızılaslan yalnız değildir! BETESAN patronunun ve onun gibilerinin günü “işçiler birleşiyor” korkusuyla geçiyor. Düşünün, Kızılaslan’ı her ziyaret edişimde gördüğüm gibi, yüzlerce işçinin kanından beslenen BETESAN patronunun gözü direniş çadırından ayrılmıyor. Birçoğumuzun Kızılaslan’dan farkı yok. Özellikle biz tersane işçilerinin hiçbir farkı yok. Bizler ölümü kendi gölgelerimizde saklıyor, işe başladığımızda herkesten önce ölümle selamlaşıyoruz. Her tersane işçisi gibi benim de ölüme sürüklendiğim, bir anım var. Olay paydos etmeye hazırlanırken yarım akıllı bir ustabaşının fazla mesai olduğunu söylemesiyle başladı. Güvertede 4 işçiydik, sonradan gelen arkadaşlarla 7 kişi olduk. Ne yapacağımızı bilmiyorduk. Ustabaşı bizi güverteden aşağıya inen bir melondan içeri soktu. Alanı melondan içeriye giren zayıf ay ışığı aydınlatamıyor ve o beş metrekarelik alanda iskelenin üzerinde sanki yaşamaları yasaklanmış 7 can vardı. Taşeron ve mühendis de oradaydı. Ama bir şeyler eksikti. Aydınlatma ve herhangi bir güvenlik önlemi yoktu (ustabaşının ve taşeronun elindeki küçük fener hariç). Bizi bir kat aşağıya, karanlığın daha da yoğunlaştığı yere indirdi ustabaşı. O an aklıma “Gılgamış Destanı” geldi. “Gılgamış, insan-akrebin dediğini yaparak yola çıkar.Gılgamış bir fersah yol gider, karanlık heryeri kaplar. Gılgamış iki fersah, üç fersah, beş fersah, on fersah yol gider, karanlık daha da yoğunlaşır. Ama onbirinci fersaha ulaşınça şafağın ışığı sel gibi Gılgamış’a akar ve ölümsüzlük otuna ulaşır.” Bizler de karanlığa sürüklenmiştik. Para kazanma uğruna en ufak bir hatada canımızın bizden gidebileceğini bile bile ustabaşı bizi güverteden beş kat aşağıya indirdi. Üstelik elindeki küçük el feneriyle. Dediğim gibi en ufak bir hatada aşağıya düşen birinin hayatta kalma ihtimali bu ihtimali akla getirmek kadar zor. Ben aşağıda aydınlatma olduğunu zannediyordum ama öyle değilmiş. Döndüm ve ustabaşına “Burada aydınlatma yok mu? Yedi kişi bu karanlıkta nasıl çalışacağız” dedim. O ise elindeki feneri benim yüzüme doğu tutarak “Aha, bu var ya la” dedi. Feneri yüzüme doğru tutması beni oldukça sinirlendirmişti. “Çek o feneri yüzümden!” dedim ve devam ettim. “Buraya aydınlatma getirmek o kadar zor bir şey değil. Ben seyyar getirmeye gidiyorum” dedim. Taşeronun “Gel buraya, gerek yok.” demesine aldırış etmedim. Geri döndüğümde arkadaşlarımın bizim görevimiz olmayan bir iş yaptıklarını gördüm. “Bu bizim işimiz mi?” diye sordum, cevap alamadım. Daha sonra da beni yemekhaneye kumanya almaya gönderdiler. Ben gittikten sonra taşeron düşme tehlikesi yaşamış, ustabaşı da “Aman abi, sen bize lazımsın, dikkat et kendine!” gibilerinden sözler söyleyerek taşerona yalakalıklar yapmış. İşte Gılgamış, işte biz. Gılgamış karanlıktan ölümsüzlük otuna ulaşırken, bizler sessiz kalarak ölüme doğru sürükleniyoruz. Beni taşeronun tavrı hiç mi hiç alakadar etmedi. Çünkü o işi çabuk bitsin, cebi çabucak dolsun diye bizim canlarımızı, hatta farkında olmadan kendi canını bile umursamaz. Arkadaşlarımın sessiz kalması, küçük de olsa bi tepki göstermemesi çok rahatsız etti. Eğer onlar da beni destekleyen bir tavır sergileselerdi, tek başıma yaptığımdan daha fazlasını, yani birliğimizi sağlamış olacaklardı. Birleşen işçi asla kaybetmez! Dün, bütün işçi sınıfına örnek olan ve takdire layık bir direniş gösteren ÇEL-MER işçileri bilinçli bir şekilde birleşerek ve hareket ederek sendika haklarını kazandılar. Bugün Türkan Albayrak Paşabahçe direnişinde kazandı. Eminim ki yarın bizim birliğimizle aynı sorunları yaşayan, tüm işçi ve emekçi sınıfının hayran kaldığı Zeynel Kızılaslan da BETESAN’da kazanacak! Ramazan Canpolat
Bahara durdu kuş
II III IV Rahime Henden
|
