Bir Çel-Mer işçisinden Birleşik Metal Gebze Genel Kurulu üzerine...“Sendikaları sınıf mevzisi haline getirmek için direnişe devam!”Günümüz Türkiyesi’nde çalışanların yaşam koşullarının her geçen gün daha da zorlaştığı şu günlerde patronların saldırılarının ardı arkası kesilmiyor. İşçiler de böylesi zor şartlarda işsiz kalma, yani aç kalma tehlikesini göze alarak hak arama mücadelesine girip gizli olarak sendikalara üye oluyorlar. Sendikacılar da oturdukları yerde önce işi ağırdan alıp nasihatlerle üye olmaya gelecek işçilerin çoğunluk olup olmadığını, sendikanın getirmiş olduğu kurallara harfiyen uymaları gerektiği gibi konularda ahkam keserek üye olacak işçileri daha en başta kontrollerine alıyorlar. Düşünebiliyor musunuz, işçi tüm geleceğini tehlike atıyor, işten çıkarılmayı bile göze alıyor, yani hayat olanaklarının kurumasını göze alıyor, fakat sendikacılık yaptığını zanneden günümüz sendika görevlileri ise oturdukları rahat koltuk ve konforlarından taviz vermeden sadece talimat veriyorlar. İşte ben de 2010 yılı ortalarında Gebze’de metal fabrikasında sendikaya üye olup işten çıkartılan ve direniş yaşamış bir işçiyim. Metal sektöründe Türk Metal, Çelik-İş ve Birleşik Metal sendikaları var. Bunların ilk ikisi zaten herkes tarafından az çok bilinen patron yanlısı sendikalardır. Birleşik Metal Sendikası ise diğerlerine oranla daha iyidir. Geçmişinde ve geleneğinde ‘80 öncesine dayanan mücadeleci ve işçilerden yana diye bilinir. Fakat bizimle birlikte 2011 yılı içersinde Gebze bölgesinde yaşanmış ve hala devam eden direniş yerlerinde yapmış oldukları çalışma ve almış oldukları tutumları ile aslında diğerlerinden tek farklarının ‘sol gösterip sağ vurmaları’ olduğunu anlamış oldum. Neden böyle diyorum? Çünkü bu son bir iki yıl içerisindeki direniş alanlarındaki, özellikle de devrimci ve ilerici güçlere karşı tutumları tam bir rezalet örneğidir. Bunu en son Gebze Şube Birleşik Metal Genel Kurulu’ndaki özelde Metal İşçileri Birliği’ne yönelik tutumları ile görmüş olduk. Bu tutumun Legrand direnişçilerine de gösterilmiştir. Legrand’da sözleşme sürecinden sonra patron-temcilci-şube yönetinin anlaşmalı tezgahını bozan iki kadın işçiyi işten çıkarmaya kadar götüren süreçleri ve çeşitli entrikaları ile yalnız bırakmaları gibi uygulamaları sadece Genel Kurul alanında değil öncesinde de görmüştük. Direnişlerini dört günlük işgalle taçlandıran Çel-Mer işçilerinin sürecinde de benzer tutum ve davranışları gördük, yaşadık. İşgal sürecinin sonunda bölgenin Mülki amirleri, patron, sendika yönetimi, vali, kaymakam, belediye başkanı, bölge çalışma müdürlüğü anlaşması ile protokol imzalanmıştır. Bu protokolde öncü işçiler kurban edilmiştir. Daha sonraki süreçte patron bu anlaşmaya uymayarak öncüsüz kalan işçileri zaman içersinde korkutup sindirmiştir. Bu süreçte sendika yönetiminin işçilere “gidin patron ile anlaşıp istifa edin, daha sonra biz sizi üye yaparız” diyecek kadar alçaklaşıp patron ve aracılar ile ‘rakı, balık sofralarında’ işçileri satmışlardır. Genel Kurul’a gelince; Sendika Başkanı tam bir babacan edasıyla kendisine ve yönetimine karşı yapılan eleştirileri kürsüden güya yanıtladı. Ayrıca içeri alınmayan devrimci işçileri hedef göstermiş, yalan ve sahtekârca konuşmalarla genel kurula damgasını vurmuştur. Eski yönetimin listesi delegeleri kapıda “direnişçi işçiler kurula gelip burayı karıştıracaklar” karalama propagandasını alttan alta yaymışlardır. Yeni yönetim listesindeki delegeler ise salonda şovdan başka bir şey yapmamışlardır. Niye böyle diyorum? Çünkü yönetim listesindeki sözde sol liste içerisinde TKP, EMEP (ve hatta sendika yönetiminden çok zarar gören UİD-DER ) gibi reformistler de kendilerince Genel Kurul’a çok az bir süre kala, yani kendilerine yer bulamayınca böylesi bir yola girişip bir oyunun parçası olmuşlardır. Samimi ve dürüst davranmamışlardır. Çünkü bunca rezillik yaşanırken o süre boyunca -az çok yönetimdeki güçleri doğrultusunda- suskun kalmışlar veya ortak olmuşlardır. Ve hatta kapıda içeri alınmayan devrimcileri ve direnişçi işçileri sahiplenmek adına kıllarını kıpırdatmamışlardır. Son olarak da kapıdan içeri alınmayan gerçek devrimci dostları da eleştirmeden geçemeyeceğim. Bu süreçte tanıdığım kadarıyla hep ön açıcı olmaya çalıştılar, önemli katkılar sundular, ancak yine de hem direnişlerdeki hem de genel kuruldaki tutumları pasif ve cılız kalmıştır. Her ne olursa olsun Genel Kurul salonuna girmeleri ve bu oyunu bozmaları gerekiyordu. Sendikalar işçilerin gerçek örgütleri ve mevzileri olana kadar direnişe devam. İşten atılan bir Çel-Mer işçisi |
