Hasan Ferit’le horona duranlara...T. Kor
Hasan Ferit Gedik. İsmin yabancı lakin yüzünü anımsıyorum. Bilmiyorum belki... Ama o gözleri hatırlıyorum. Kirli sakallı halinle biraz bulanık ama... Ya Armutlu Mahallesi’nde bir devrim şehidi uğurlamasından ya da son gelişimden hatırlıyorum seni. Evet kesinlikle, Eylül’ün sonunda o poyrazın ortasında. Ya da emin değilim. Belki de sırf seni de kaybetmenin verdiği hissiyat beynimi yorduğu için, senle de tanışsaydık, sarılarak ayrılsaydık derken bana oyun oynuyor. Hasan Ferit, belki de seni ölmeden bir gün önce gördüm. Tanışmamıştık ama kavga yolunun solunda yürüdüğümüz için aynı mekanda yan yana gelmiştik. En azından ben böyle anımsıyorum. Fakat şunu iyi biliyorum. Kalbin durmasa adını duymayacak olurdum, fotoğrafına bakmazdım ama bilirdim yüreğinin aynı dava uğruna atan gençlerden biri olduğunu. Bilirdim yine de kavganın içinde yitenlerin ardından tüm samimiyetiyle yürüdüğünü. Çünkü bu sonsuz güveni yaratan barikatlarımız var bizim. Taksim’de, Gazi’de, Kadıköy’de, Beşiktaş’ta, Kızılay’da, Dersim’de... Devleti sarsan, bir adım geriye savuran barikatlarımız. Yumrukları sıkılı senin gibi yüz binlerin nöbette olduğu o görkemli barikatlar şimdi seni uğurluyor Armutlu’dan. Fakat sen gittin 29 Eylül’ü 30’una bağlayan gece. Gittin mahalleni bırakıp geride, Gülsuyu’nda yüzünü bile görmediğin emekçi halkını çetelerden savunmak için. Ne güzel demiştin “Tüm yoksul mahalleleri bizimdir. Tüm yoksul mahalleler bizimle özgürleşecektir!” diye. Evet tüm mahalleler, sokaklar, caddeler bizimdir. Asfaltını döken, kumunu karan, kepçelerini kullanan, temel demirlerini döken nasırlı ellerle insanlığın tüm değerleriyle birlikte o mahalleler bizimdir. Ve zehirli yılanın zehrini mahallelerimize dökmesine, devletin piyonu olarak mahallemizi kirletmesine izin vermeyeceğiz. Sen de böyle yaptın zaten. Nasıl direndiysek 1 Mayıslar’da, gecekondu yıkımlarında öyle direndin Gülsuyu’nda... Ve çeteler yine geldiler savaş arabalarıyla yine korku yüklüydüler. Fakat bu sefer can almaya yeminliydiler. Karşısında sadece yüreğiyle duranlara cellatlar bu sefer öldürmek için ateş açtılar. İlk sen düştün toprağa Hasan Ferit, seni hiç tanımasam da Gülsuyu sokaklarında aynı anları yaşadım seninle. Yıllar gerideydi, uyuşturucu satıcılarının, çetecilerin karşısına çıktık bizde. Silahını indirttik korkak çeteciye, kovduk mahalleden. Ve biz yürürken Heykel’e arkamızdan gelip ‘uyarı’ ateşi açtı çeteler. Camdan çıkan namluları gördük. Yürekleri gibi siyah camlı arabadan yüzlerini çıkarmadan aynı korku ve sinmişlikle saydırdılar mermilerini. Bizi vurmak için ateş etmediler o gece ama o gece devletin beslemesi çetelerin çıktıkları yoldaki ilk duraklarıydı. Beslendikçe palazlanan yılan zehrini saldıkça Gülsuyu’nda daha çok saldırdılar. Artık kan dökmeden durmayan bu katiller çetesi kaç gencimizi vurdu. Belki de bu yüzden seni tanımış sayıyorum. Senin gibi ölebilirdim ya da sen benim gibi yaşayabilirdin diye... Yaşamak uğruna direndiklerin varsa anlamlı artık. Ben o kurşunların vücudumu bulmadığı andan beri bunun için yaşıyorum. Ve senin yazdıklarına bakınca tanımasam da artık biliyorum. Her gün direndin sen de. Teslim alınamadın. Çetecilerden bahsederken kızgın ama mahalleler bizimdir derken kendinden emindi kelimelerin. Evet mahalleler bizim bir gün bizim olacak tüm taşı, toprağı ve suyuyla. Ama şimdi çürümüş düzenin çeteleşen devleti en kirli yöntemleriyle karşımızda duruyorken, bir gün Antakya’dan bir gün Gülsuyu’ndan yitenlerin adlarını kazıyorsak kalplerimize, yürümek gerek Gülsuyu’nu kuran iradeyle. Gülsuyu’nun gecekondularına nice devrimcinin kanı harç, bedeni duvar oldu. Nice devrimcinin elleri Gülsuyu Mahallesi’ni kurarken nasır tuttu. İstanbul’un kent planlaması, altyapısıyla en iyi örnekli mahallesi. Zira devrimciler çizdi sokak planını, altyapısını devrimci mimar ve mühendisler yaptı. Gecesinde şafak nöbeti tutup, gündüzünde tuğlasını taşıdı. Yoktan bir mahalle yaratan devrimci iradeydi. O iradeyle yürümek gerek işte. Çete denip yüzünü kaçıran devlet gerçeğini işaret ederek yürümek, Hasan Ferit’in kurşun sesleri arasında yürüdüğü gibi yürümek. Hasan Ferit’i aramızdan alan çeteyi besleyenleri bilerek yürümek. O devlet ki “demokrasi”den dem vurup yıkıma, yağmaya her yolu mubah sayar. Gülsuyu çeteleri de aynı rant için mahallede korkuyu yaymak için kullanılır zaten. Kepçeyle, polis zoruyla gönderemeyecekleri için çetelerin korkusu öne sürülüyor. Demokrasiyi dillerinden düşürmeyenlere bunun için son sözü Hasan Ferit söylüyor... “Bizler, mahallelerimizi yıkmak, talan etmek bizleri yurdumuzdan sürgün etmek isteyen kimseyi istemiyoruz. Bundan daha demokratik talep var mı!” Hasan Ferit’in sahip çıktığı değerler için bugün her mahalle yangın yeri, her mahalle kavga meydanı. Ve şimdi Hasan Ferit’in vasiyetini yerine getirerek her mahallede horona durup gökyüzüne içinde alev yüklü balonlarla umudumuzu taşıyoruz...
Polis suçunu gizliyor
|
