Basın-İş İstanbul Şube Yönetimi’ni gerçekleri açıklamaya davet ediyoruz...Yanlışlarınızın üzerini yalanlarla örtemezsiniz!Bilindiği gibi sınıf mücadelesi dinamik bir süreçtir. Bu mücadele içerisinde hangi sınıfın tarafındaysanız pratiğinizin de buna uygun şekillenmesi gerekir. Bir sınıf adına söz söylemeye, sınıfı herhangi bir düzeyde örgütlemeye adaylığınızı ortaya koyduğunuzda, sınıfsal konumlanışınız pratiğinizi doğrudan belirlediği için ayrı bir önem kazanır. Nerede soluk alıp verdiğiniz, kendinizi nereden beslediğiniz, kafanızın hangi sorunlarla meşgul olduğu kısacası sizi siz yapan etkenler, genel yönelimleriniz bakımından nasıl bir pratik içerisinde olduğunuzu ve bunun yanısıra olaylar ve olgular karşısında verdiğiniz tepkileri de belirler. Eyleminiz iddianızla çelişiyorsa, ya eyleminizi gözden geçirirsiniz, ya da iddialarınızı. Yok eğer bu tutarsızlık sizde bir kimlik haline gelmişse, yalan ve çarpıtmanın batağına saplanmanız kaçınılmaz olur. Bir süredir Basın-İş Sendikası İstanbul Şubesi’nin tarafımıza karşı izlediği tutum onun böyle bir batağın içine düştüğünü göstermektedir. Bilindiği üzere Kurtiş Matbaası işçileri 1 Nisan 2009 tarihinden beri direnişteler. Direniş, büyük zorluklara göğüs gererek sürdürülmektedir. Direnişi zayıflatan en önemli sorunların başında yeterli bir sınıf dayanışmasından yoksun olması gelmektedir. Durum bu iken, işkolunda olmasına karşın direnişi yalnız bırakan Basın-İş Sendikası’nın direnişe öncülük edenlere yönelik gerçeğe dayanmayan ithamları sabrımızı zorlamaktadır. Bu iddialar sendikanın ilişki içerisinde olduğu hemen hemen her yerde karşımıza çıkmaya başlayınca kamuoyuna bu açıklamayı yapmak zorunluluğu doğmuştur. Basın-İş’in iddiasına göre Kurtiş Matbaası’ndaki direnişi önceleyen süreçte sendikalaşma girişimi tarafımızdan baltalanmış ve sendika süreçten kasten düşürülmüş, sendikanın işçilerle görüşmesinin önüne geçilmiş hatta sendikanın örgütlenme uzmanı atlatılmıştır! Bu iddialar hiçbir biçimde gerçeği yansıtmamaktadır. Yansıtmadığı gibi gerisinde, sendika yönetiminin kendi yetersizliklerini ve yanlışlarını örtme amacı vardır. Çünkü sınıf devrimcilerinin işçileri sendikadan uzak tutmaları sözkonusu olmadığı gibi, gerçekte sendika yönetimi birçok örnekte karşımıza çıktığı gibi kendisine yönelen işçilere sırtını çevirmiş, onları bürokratik işlemleri gerekçe göstererek oyalamış ve sonunda ayağına gelen imkanı tepmiştir. Kurtiş Matbaası’nda ilk iş bırakma eyleminin ardından tarafımızdan Basın-İş Sendikası ile iletişime geçilerek süreç anlatılmıştır. İşçilerin sendikaya üye yapılmaları için vakit kaybedilmemesi gerektiği vurgulanarak bir görüşme ayarlanmış ve sendikadan da üyelik işlemlerinin başlaması için bu toplantıya hazırlık yapması, somutta da üyelik formlarıyla gelmesi istenmiştir. Kurtiş işçileri, ilerleyen süreçte direnişi seçmeyen işçiler de dâhil olmak üzere, toplantıya tam kadro olarak katılmıştır. Ancak sendika adına toplantıya gelen örgütlenme uzmanı yaklaşık üç saati bulan gereksiz yinelemelerden oluşan anlatımı boyunca örgütlenme aşamasına ilişkin somut adımlar tanımlamaktan -dernek çalışanlarının araya girme ve yönlendirme çabalarına rağmen- özellikle kaçınmış, toplantının havasında dağılmaya ve belirsizliğe yol açmıştır. İşçiler sendikaya üye olmayı beklerken uzun bir konuşma dışında bir şey bulamamışlardır. İlerleyen günlerde işçiler tarafından belirgin bir tepkiyle karşılanan bu ilk sendikalaşma toplantısının etkileri bir nebze silinmeye çalışılmış ve işçiler sendikal örgütlenmeye, ilk seferki katılım kadar olmasa da yine de çoğunluğu sağlayacak bir biçimde ikna olmuşlardır. Ancak yine ‘üyelik formlarıyla geliniz’ isteğimize rağmen sendika cephesinden bu yönlü bir adım atılmamış, süreç beklemeci bir tavırla karşılanmıştır. Bu arada ilk direnişin sonuç vermesiyle birlikte sendikal örgütlenmeyi savunanların azınlığa düşmeleri sendikalaşmanın en azından kısa vadede gerçekleşemeyeceğini göstermiştir. Kısacası çalışma şartlarındaki şikâyetleri doğrultusunda derneğimiz öncülüğünde direnişe geçirilen bir sınıf bölüğü önce sendikal örgütlenmeye ikna olmuş ancak sendikanın beklemeci tavrı sonucu tabir yerindeyse bu yolda ilk treni kaçırmıştır. Daha sonrasında ise sendikanın tarafımıza bildirdiği işçilerle görüşme istekleri ise bahsettiğimiz rehavet ve önyargı içerisinde karşılanamamıştır. Sınıf mücadelesi zemininde önünü görebilen her unsurun bilebileceği gibi sendikal örgütlenme ancak belli momentlerin yakalanmasıyla mümkündür ve ayrıca sınıfta oluşan önyargıların aşılması yoğun bir çabayı gerektirir. Kurtiş örneğinde de işçileri sendikal örgütlülüğe yaklaştıran moment iş bırakma eylemi süreciydi ve bu sürecin bitiminden sonra tekrar bu düzeyi yakalamaları için işten atılmaları gerekti. Şunu belirtmek gerekir ki, bu kadarı bile bir sendika için yeterince sıkıntılı ve dersler çıkarılması gereken bir tablo ortaya çıkarmışken Basın-İş bunu tercih etmemiş ve kendi yetersizliklerini bizi suçlayarak örtmeyi tercih etmiştir. Bu durum kabul edilemez. Kurtiş direnişi kendini kamuoyunda duyurmaya başladığı bir dönemde, özellikle de ortak hareket edilmeye çalışılan ve birlikte oldukça anlamlı adımlar atılan bileşenlere bizlerin ve Kurtiş işçilerinin anti-propagandasını yapmak en başta emeğimize ve sınıfın örgütlenmesine düşmanca bir bakışın ürünüdür. Buradan Basın-İş Sendikası yönetimini bu tutumunu derhal terketmeye ve konuyla ilgili bir açıklama yapmaya davet ediyoruz. Topkapı İşçi Derneği’nden sınıf devrimcileri |
