15 Eylül 2023
Sayı: KB 2023/15

Tecridin hedefi tutsakları teslim almak

“Sincan 1 Nolu Yüksek Güvenlikli Cezaevi’nde bulunan Enver Baysal, mektubunda, sevk edildiği yeni tip yüksek güvenlikli cezaevinin koşullarını böyle tanımladı.

“Uzay aracı” gibi modüller…

Enver Baysal, bu yeni tip hapishanenin mimari yapısını da şöyle anlattı:

‘Mimari ve idari biçimi insan psikolojisini allak bullak etme, 7/24 psikolojik işkence etme üzerine kurgulanmış yeni bir zindan biçiminden söz ediyorum.

“Tamamı “modül”lerden oluşan, her modül kendi başına ayrı bir cezaeviymiş gibi diğer modüllerden yalıtılmış bir yapısı var, mimari olarak. Zaten ‘modül’ tanımlaması da bundan dolayı…” (Bianet-Sincan’daki mahpus, yeni “yüksek güvenlikli” cezaevini anlattı-Ayça Söylemez - 25.8.2023)

Sermaye devleti tecridi sürekli derinleştiren, baskıyı ve işkenceyi arttıran yeni hapishane tipleri yapıyor. Mektupta söylendiği gibi, yeni tip “Yüksek Güvenlikli Hapishaneler” psikolojik işkence üzerine kurgulanmış. Hücre tipi hapishanelerin tümü psikolojik işkence üzerine kurulu zaten. Ama bu hapishanelerin mimarisi de psikolojik işkencenin bir aracı olarak tasarlanmış. Tutsaklar adeta kuyuya atılmış gibiler bu hapishanelerde.

Bu hapishanelerin anlatımı bile bir korku kaynağı haline geliyor. Tutsakları teslim almanın ötesinde, dışarıda devrimci mücadelenin önüne korku duvarı örmeye çalışıyor sermaye devleti. İktidardaki Orta çağ artığı dinci-gerici zihniyet, o çağın zindanlarının benzerini modern araçlarla inşa ediyor.

Bu saldırı yöntemi yeni değil. Hapishanelerin varlığı dahi bu yöntemin aracıdır. Gazeteci Barış Pehlivan açık cezaevine girdi. Tecavüzcüler, katiller, dolandırıcılar adı konmamış bir afla serbest bırakılırken, gazeteciler hapse atılıyor. Pehlivan Yüksek Güvenlikli zindana atılmasa da uyduruk gerekçelerle tutuklanması dinci-faşist Saray rejiminin planlı saldırısının bir parçasıdır.

***

Ulucanlar katliamında da aynı yöntem kullanıldı. Ulucanlar’da tutsaklar vahşice katledildi ve bedenlerinin fotoğrafları basına servis edildi. Bu yönteme başvuran sermaye iktidarı, “sınırsız vahşeti” ile “gövde gösterisi” yapmıştı. Her fotoğraf korku tohumu olarak ekilmeye çalışıldı dışarıya ve diğer hapishanelere. Ancak Ulucanlar’da devrimci tutsakların direnişi korku tohumlarını ekilmeden çürüttü. Öfke büyüdü. Diğer tutsaklar direnişi miras alarak devraldılar.

Yeni tipte hapishanelerde tecrit, baskı, işkence vb. saldırlar daha da arttırılmış durumda.

Orta çağ artığı karanlık bir ideolojiye dayanan rejim, modern tekniğin imkanlarını işkenceyi yoğunlaştırmak için kullanıyor. Buna rağmen, devrimci ideallerine bağlı tutsakların güçlü bir direniş mirası var. Bu miras teslimiyete hayır diyor.

Tutsakları yalnız bırakmak ise tutsakların daha ağır bedeller ödemesine yol açacağı gibi, sermaye devletinin “vahşi” işlerini kolaylaştıracaktır. Çünkü tecrit o zaman gerçek niteliğine kavuşuyor. İçerideki tutsakları isterse kuyuya atsalar bile birbirleriyle ilişkiye geçme imkanı yaratılabiliyor.

Sermaye devleti bu yüzden içeride de tecridi hedefliyor ama tutsağı dışarıdan izole etmeye öncelik veriyor.

Bu yüzden tutsaklar ailelerinden çok uzak illerde bulunan hapishanelere sürgün ediliyor.

Dışarıdaki devrimciler, duyarlı insanlar hapishanedeki tutsak dostlarını, yoldaşlarını asla yalnız bırakmamalı. Tutsaklara yazılan mektubun verilmesi disiplin cezalarından öte tamamıyla hapishane idaresinin keyfine bağlı. Yani gönderdiğimiz bir mektubun dostumuza ulaşma ihtimali düşük. Buna rağmen düzenli yazılmalı. Hatta deyim yerindeyse mektupla dövülmeli hapishane. Mektuplar hiçbiri tutsağa verilmese bile, zindan idaresi onun yalnız bırakılmadığını net olarak görür.

Özcesi tutsaklar yalnız bırakılmamalı. “Yüksek güvenlikli” yeni tipte hapishaneler dışarıda korku tohumu değil öfke nedeni olmalı. Sermaye devleti dışarının tepkisizliğiyle orantılı olarak hapishanelerdeki tutsaklara saldırıyor. Eylemsel tepkilerin yanı sıra, mektup vb. gibi araçlarla tutsakların yanında olmak saldırıyı engellemese de azaltır. 

Derinleşen tecridin, artan saldırının hedefi tutsakları teslim almak. Bunun farkında olan tutsaklar ise bu saldırılara direnerek, teslim olmayarak yanıt veriyor. Aslolan ise tutsakları direnişlerinde yalnız bırakmamaktır. Ki bu sadece devrimci bir görev değil, insan olmanın da yüklediği bir sorumluluktur aynı zamanda.

H. Ortakçı

Adıyamanlı emekçiler anlatıyor...

Adıyamanlı depremzede emekçiler ile okul alışverişi ve hayat pahalılığı üzerine konuştuk.

6 Şubat depremlerinin ardından 7 ay geçmesine rağmen, yıkımın yaşandığı şehirlerde biriken sorunlar çözülmek bir yana artmaya devam ediyor. İşçi ve emekçiler su, elektrik, barınma ve eğitim gibi en temel insani ihtiyaçlarını karşılamakta güçlük çekiyor. Bu hafta eğitimin başladığı kentte emekçiler için çocuklarının eğitim masraflarını karşılamak da bir o kadar zor.

Adıyamanlı bir depremzede emekçiler şehirde yaşanan konut sorununa ilişkin şunları ifade etti:

“Depremden sonra az sayıda kullanılabilir konut kaldığı için kiralar çok artmış durumda. Memurlar bile kira ödemekte güçlük çekiyor. Ben ailemi İzmir’e yolladım, burada tek başıma ev tutmaya gücüm yetmediği için bir evin odasını kiralayabildim. Bir yandan İzmir’e çocukları görmeye gitmek bir yandan burada işlerimi halletmek zorluyor tabii. Şehirlerarası otobüs biletleri de çok pahalı.

Ev kiraları o kadar artmış durumda ki eskiden 2-3 bin TL olan kiralar şimdi 7 bine çıkmış vaziyette. Burada depremden kaynaklı tayinini Diyarbakır’a aldıran bir arkadaşım anlattı; Diyarbakır’da bile 10 bin TL’ye, 13 bin TL’ye hatta 18 bin TL’ye bile kira istedikleri oluyormuş. Yani buralardan ayrılan depremzede bir insan gittiği şehirde de çok büyük zorluk çekiyor.”

Bir başka depremzede emekçi ise, okula başlayacak çocukları için kırtasiye alışverişi yaparken şunları ifade etti:

“Benim çocuğum 3. sınıfa başlayacak. Ekonomik kriz bizi çok etkiliyor tabi. Benim dükkanım tamamen yıkıldı. Ben İş-Kur üzerinden geçici bir işe girdim. Bakacağız yani, her şey çok pahalı. Ben yıkılan iş yerim için dilekçemi verdim 6 aydır bekliyoruz valla. Şu an burada durum eskisinden daha kötü. İnsan kalmadı buralarda, hiçbirimizde psikoloji kalmadı. Biz şimdi mecbur evde kalmaya devam ediyoruz. Az hasarlı dediler ama duvarlar patlak, çocuklar çok korkuyorlar ama gidecek başka yerimiz de yok.

Diğer çocuğum liseye başlayacak hayırlısıyla. Bakıyoruz işte fiyatlara, geçen seneye göre çok artış yok gibi ama yine de pahalı tabi. Depremin üzerinden 7 ay gibi süre geçti ama değişen hiçbir şey, atılan bir adım yok. Bazı çocuklar gidecek okul da bulamıyor yakınında, çünkü pek çok okul yıkıldı. Ne olacak bilemiyoruz. Yani hiçbir konuda önümüzü göremiyoruz.”

Kızıl Bayrak / Adıyaman