27 Mart'04
Sayı: 2004/04


  Kızıl Bayrak'tan
  Bir seçim dönemiyle birlikte ayrışan konumlar, netleşen saflar!
  Sermaye hükümeti grev hakkını gaspediyor...
  Ekonomi düzeliyor yalanları sürüyor...
  Bir anketin gösterdikleri ve gizledikleri
  Faşist katil Haluk Kırcı serbest...
  Newroz'un gösterdikleri...
  Newroz kutlamaları
  BDSP seçim çalışmalarından...
  BDSP seçim çalışmalarından...
  BDSP seçim çalışmalarından...
  BDSP seçim çalışmalarından...
  BDSP seçim çalışmalarından...
  Liberal solun yerel seçim perişanlığı.../4 "Sosyalist" reformizm ya da sosyal-demokrasi
  Irak'ı harabeye çeviren işgal birinci yılında...
  Irak savaşının 1. yıldönümü... Alanları dolduran yüzbinler ve "barış hareketi"nin çıkmazı
  Dünyada ve Türkiye'de savaş karşıtı eylemler...
  HAMAS'ın dini lideri Şeyh Ahmed Yasin katledildi... Saldırı Filistin halkının direnişçi kimliğinedir
  İzmir'de sınıf hareketi...
  Baskılar artıyor, gençlik susmuyor!
  BİR-KAR 4. Gençlik Kampı 11-17 Nisan tarihlerinde Wuppertal'da yapılıyor...
  Mücadele postası

Bu sayının PDF formatını download etmek için tıklayın



 
Irak savaşının 1. yıldönümü...

Alanları dolduran yüzbinler ve
“barış hareketi”nin çıkmazı

ABD ve mütefiklerinin Irak’a yönelik saldırganlığının 1. yılında dünya çapında yapılan gösteriler, İspanya seçimleri ve yeni başkan Zapatero’nun askerlerini çekme açıklamasıyla yeni bir anlam kazandı.

Savaş tam bir yalan ve aldatma temelinde gerçekleştiği için, kamuoyunda inandırıcılığını yitiren, hiçbir gerekçesi olmayan bu savaş politikası birçok hükümet için yük haline geldi. Amerikancı Aznar hükümetinin halk tarafından cezalandırılması, Güney Kore yönetiminin Kerkük’e asker gönderme istemini geri almasına yol açtı. Savunma Bakanı, ABD’nin askeri güç katılımı için zorlandığını açıkladı.

Aynı gün Polonya devlet başkanı Aleksander Kavasnivski, ABD’nin müttefiklerini savaşın gerekçeleri konusunda aldattığını vurgulayarak, askerlerini 2005 yılının sonunda geri çekeceklerini duyurdu. Bu açıklamayı yeterli bulmayan birçok parlamenter, Polanya askerlerini hemen geri çekmesi konusunda hükümeti uyardı. Varşova’nın bu kararı önemli, zira Polonya 9.500 askerden oluşan uluslararası gücün komutasını yapıyor.

Bu açıklamaların ardından İtalyan hükümetinin bazı üyeleri de “Savaş büyük olasılıkla bir hataydı ve engellenebilinirdi. Daha doğrusu iyi bir çözüm değildi” türünden açıklamalarda bulundular.

ABD’ye bu süreçte tartışmasız İngiltere, Japonya ve Avusturalya destek sunuyor. Irak savaşına ilişkin bu tartışmalar ABD’yi zor durumda bırakırken, İspanya seçimleri Cumhuriyetçiler tarafından El Kaide’nin büyük zaferi olarak değerlendiriliyor.

Savaşın 1. yılındaki gösteriler bu tartışma atmosferinde gerçekleşti. Dünyanın hemen tüm başkentlerinde yüzbinler Irak savaşına karşı tepkilerini ortaya koydular.

20 Mart 2003 yılında devasa bir savaş makinesi Irak’a karşı harekete geçirildi. Savaş öncesinde BM’nin on yıllık acımasız ambargosu Irak’ı savunmasız bir konuma getirmişti. Daha sonra anlaşıldığı üzere, Cumhuriyet Muhafızları’nın generalleri CIA ile çoktan uzlaşmış ve ABD’nin “savaşsız gezisinin” ön koşulları yaratılmıştı.

Savaşın esas gerekçesi olan kitle imha silahlarının izine dahi rastlanmamıştı. Savaş karşıtı gösteriler bu işgale son verilmesi üzerine odaklaştı. Gösterilerin en görkemlisi savaşın en büyük destekleyicisi konumunda olan İtalya’da yaşandı. Bir milyona yakın gösterici Berlusconi hükümetinin Bush yanlı politkasının protestosunu sosyal saldırılara karşı kampanyayla birleştirdi. Amerika, İspanya, İngiltere yine kitlesel gösterilerin gerçekleştiği ülkeler oldular. Güney Kore’den Avusturalya’ya, Japonya’dan Filipinlere, Hindistan’dan Meksika, Küba, Kanada, Mısır’a dünyanın dört bir yanında kitleler alanlara çıktılar, bu yalana dayalı haksız savaşa son verilmesini talep ettiler.

Savaş karşıtı hareketin politik çıkmazı

Savaş karşıtı gösterilerin en cılız geçtiği ülkeler ise Almanya ve Fransa oldu.

Almanya’da başkent Berlin’de gösteriye katılanların sayısı ancak 1.600’ü bulabildi. ABD’nin Almanya’daki en büyük havaüssü olan Remstein’da 2 bin kişinin katıldığı gösteride eski SPD başkanlarından Oskar Lafonten bir konuşma yaparak, Bush hükümetinin yalan üzerine kurulu savaş ve işgal politikalarını eleştirdi.

Almanya’da geçen yıl yapılan savaş karşıtı gösteriye sadece Berlin’de 500 binden fazla kişinin katıldığı gözetildiğinde, bu yılki katılımın düşük düzeyde olması dikkate değerdir. Bunu Fransa’daki savaş karşıtı hareket için de söylemek mümkün.

Özellikle Batı Avrupa ülkelerinde “barış hareketi” zayıf bir politik platform üzerinde durmaktadır. Emperyalist işgalci güçlerin Irak’taki varlığının BM denetimine verilmesine olumlu yaklaşılmaktadır. Böylece Irak’a karşı savaş BM üzerinden meşrulaştırılmaktadır. Bu, savaş karşıtı hareketin en büyük politik çıkmazıdır. Emperyalist haydutların sömürgeci savaşlarına, ilhak ve işgal politikalarına karşı net bir tutum almaktan uzak bir hareketin kendi hükümetlerinin konjonktürel politik manevralarının aracı konumuna gelmeleri hiç de zor olmamaktadır. Bu en bariz bir şekilde Avrupa barış hareketi içinde yaşanmaktadır. “Uygar kapitalistler”, “barışçı emperyalistler” edasıyla ABD’nin Irak politikasına karşı ayrı bir çizgi izleyen Alman ve Fransa hükümetleri, kendi halklarını, savaş karşıtı hareketi önemli ölçüde etkilemiş, kendiiç politikaları doğrultusunda kullanmışlardır. Özellikle SPD-Yeşiller hükümeti son seçim başarısını bu etkiye borçludur. Fransa Dışişleri Bakanı da Birleşmiş Milletler’de yaptığı Irak savaşına ilişkin konuşmasıyla, yer yer dünya savaş karşıtı hareket tarafından “güvercin” ilan edilmiştir.

“İyi emperyalistler”/“savaşçı emperyalistler” ikilemi içinde kalan bir hareketin kolayca etki altına alınması anlaşılırdır. Nitekim Yugoslavya’nın başta batılı “uygar emperyalistler” olmak üzere NATO tarafından bombalanarak dağıtılması, cılız sesler dışında kitlesel bir tepkiye yol açmamıştır. Eski Yugoslavya’da 5. yılını dolduran emperyalist boyunduruğa karşı savaş karşıtı hareket hala sessizliğini sürdürmektedir. “Barış hareketi” bu derin çelişki ve açmazı yaşamaktadır.

Bugün İspanya’daki savaş karşıtı hareket de aynı sorun ile yüzyüzedir. Yeni hükümet yaptığı açıklamada, Irak’tan askerlerini çekmeyi BM’nin rol alması kararına bağlı kılarken, birkaç gün sonra çekilen askerlerin Afganistan’a konuşlandırılacağını belirtmektedir. Gerekçe aynı: “Uluslararası teröre karşı mücadelenin zayıflaması için”!

Yapılan savaş karşıtı gösterilerin halkların kurtuluş mücadelelerine, haklı direnişlerine mesafeli olduğu politik açıklamalara da yansımaktadır. Filistin halkının haklı mücadelesi, siyonistlerin işgaline karşı direnişi terör çerçevesinde değerlendirilerek tarafsız bir tutum alınırken, siyonistlerin saldırganlığı açıktan teşhir edilmemektedir. Berlin’de yapılan gösteride katılımı olumsuz etkiler diye Filistin sorununun devre dışı bırakılması bunun somut bir ifadesidir. Aynı tutum Irak halkının direnişine ilişkin de yaşanmaktadır. Irak halkının işgalci haydutlara karşı bir yıldır sürdürdüğü direniş hakettiği destek ve dayanışmayı hala görmemektedir.

Ama bugün hala bir “barış hareketi”nden sözediliyorsa, bunun Irak halkının emperyalist haydutlara karşı kahramanca direnişine bağlı olduğu bilinmelidir. Irak’taki direniş olmasaydı barış hareketinden bir yıl sonra sözedilmeyecekti. ABD, İtalya, İspanya, Polonya vb. ülkelerdeki barış hareketlerinin doğrudan bu direniş sayesinde varlığını sürdürdüğünün altı çizilmelidir.

Halkların emperyalizme karşı direnişiyle, ulusal kurtuluş hareketleriyle dayanışma içinde olmayan, politik platformlarını buna uygun şekillendirmeyen barış hareketlerinin uzun dönemde yaşama şansları olmayacaktır. Bu tür barış platformları “sivil toplum inisiyatifleri” olarak güneşli günlerde sokaklarda gösteri seremonileri düzenlemekten öte bir rol oynayamayacaklardır.