17 Ekim 2008 Sayı: SİKB 2008/41

Çukurova Üniversitesi’nde devlet terörü...

Yeni bir tezkere ve sonrası…

M. Can Yüce

Bir yıl önce yoğun bir psikolojik savaş kampanyası eşliğinde Güney Kürdistan’a askeri işgal ve müdahale yetkisi veren tezkere Meclis’ten geçmişti. Bir karakola yapılan baskın ve ardından geliştirilen psikolojik savaş kampanyası iç ve dış kamuoyunun oluşturulmasında önemli bir araç olarak kullanılmıştı. Benzer bir gelişme şimdi de sahnelenmektedir. Yine bir karakol baskını, ardından düzenlenen ırkçı şoven histeri ayinleri ve Meclis’ten geçirilen yetki tezkeresi…

Ama belli ki özel savaş aygıtı bu kadarını yeterli bulmamaktadır. Daha fazla yetki, daha fazla sindirme ve yıldırma hareketlerine yasal, siyasal ve psikolojik altyapı istiyor. Bunu “olağanüstü hal” olarak tanımlamıyorlar, ama inkar ve imha sistemini daha da güçlendirecek, iktidar konumlarını derinleştirecek bir inisiyatif başlattıkları çok açıktır! Ardı ardına yapılan toplantılar bunun somut kanıtı niteliğindedir.

Bunun yanısıra ordunun belli yönleriyle tartışma ve eleştiri konusu yapılması, henüz ciddi boyutlar kazanmasa da önemli bir gelişme olarak kaydedilmelidir. “Güvenlik boyutunun dışında sorunun başka boyutları da tartışılmalı” gibi bir arayışın açıkça ve yaygınca dile getirilmesi geleneksel Cumhuriyet politikalarının, bastırma ve imha çizgisinin iflasının başka bir tarzda itirafı olarak kabul edilmelidir.

Hiç kuşkusuz bu tartışmaların hiçbiri yeni değildir. 1990’lı yılların başlarını hatırlayanlar bunun böyle olduğunu anlamakta güçlük çekmeyeceklerdir. Askeri bastırma hareketlerinin çözümsüzlüğünün açıkça dile getirilmesi, aslında, öteden beri varolan bir eğilimin ifadesidir. Ancak baskın olan politik çizgi, bu tartışma ve eğilimlere rağmen resmi Cumhuriyet çizgisidir. Yeni bir savaş tezkeresinin Meclis’ten çıkarılması, bunun çok açık ve dolaysız kanıtıdır. Yine daha fazla yetki, Terör Yasası’nın daha da ağırlaştırılması istemi de bu bağlama oturmaktadır. Son olarak bugün yapılan devlet zirvesinde bir Koordinasyon biriminin oluşturulması, bu zirvelerin haftalık olarak rutin hale getirilmesi bu kanımızı doğrulayan başka bir resmi kanıt olmaktadır.

Burada şu soru önem kazanıyor: “Kürt sorunu başka, terör sorunu başka, askeri yöntemlerin dışında daha geniş kapsamlı iç ve dış politika açılımları gereklidir” biçimindeki tartışmaları ve eğilimleri nereye oturtmak, bunları nasıl değerlendirmek gerekir?
Hiç kuşku yok, askeri bastırma yöntemlerinin tek başına çözüm gücü olmadığı sayısız kez ortaya çıkmış ve her yeni olayda doğrulanmaktadır. Bu durum yeni arayışların ve tartışmaların ortaya çıkmasına neden olmuştur. Ancak bu önemli olmakla birlikte tek başına bir anlam ifade etmemektedir. Egemenler cephesinde yaşanan bu tartışmalar ve eğilim, gelinen noktada, bir çatlağı, bir farklılığı, farklı bir eğilimi ifade etmesine rağmen özel savaşın iç ve dış politikada kendisini güçlendirmede bir örtü işlevini de görmektedir. Aslında bu, paradoksal bir durumdur. Hem bir çözümsüzlük açmazını, hem de açmazda ısrarı perdelemede bir araç işlevini görüyor. Kendileri için tartışma sürecini hem soluklanma, hem de soluklanırken resmi çizgiyi daha da güçlendirme süreci olarak değerlendirmeye çalışmaktadırlar. Daha önce bu yapıldı… TV ve diğer basın yayın organları anılan tartışmaları yapıyorken, Genelkurmay ve hükümet yetkilileri Terörle Mücadele Yasası’nı ağırlaştırmanın çalışmasını yürütmekte, yapılan devlet zirveleriyle devlet güçlerinin ve kurumlarının koordinasyonu ve merkezi olarak harekete geçirilmesinin kurumsal çalışmaları yapılmaktadır. Bu tartışmalar dikkatleri dağıtır ve bilinçleri bulanıklaştırırken, devlet kendini yeni döneme uyarlamanın, başka bir ifadeyle özel savaşı daha güçlü ve merkezi bir tarzda yenilemenin çalışmasını yapmaktadır.

Bütün bunların bire bir tek merkezden planlandığını ve yürütüldüğünü anlatmıyoruz, ama kendi çözümsüzlüklerinin, sömürgeci politikanın iflasının ortaya çıkardığı arayış, tartışma ve eğilimlerin nasıl özel savaş aygıtı tarafından kullanıldığını vurgulamaya çalışıyoruz.

Yeniden Güney’e savaş yetkisini veren tezkerenin ardındaki politik dürtülere ve gerekçelere dönmekte yarar var: Geçen yıl çıkarılan tezkerenin stratejik hedefinin, Güney Kürdistan ve onun yönetimi olduğu, Güney’deki gelişmeleri kontrol altına alma, Güney yönetimini teslim alma veya ilk planda sivri uçlarını törpüleme hedefi olduğu çok açıktır. Son bir yıllık gelişmeler bunun somut kanıtları niteliğindedir. 5 Kasım Washington Anlaşması’nın ardında Güney’e yapılan hava saldırılarıyla kimin iradesi teslim alınmaya çalışıldı? Anılan anlaşmadan önce TC’ye yapılan meydan okumalardan bir eser kaldı mı? Ya Kerkük referandumuna ne oldu? Aslında yapılan hava ve kara saldırısının fiili hedefi PKK/KNK olmakla birlikte politik hedefi Kürdistan yönetimiydi. Bunda önemli ölçüde başarılı olduklarını daha önceki yazılarımızda işlemeye ve göstermeye çalışmıştık.

Bu yeni tezkere, aslında eskinin bir devamı niteliğindedir. Güney Kürdistan Federe Yönetimi’ni sürekli askeri baskı ve tehdit altında tutarak sınırlandırmak ve giderek kendisinin istediği doğrultuda tutmak ve buradan genel Kürdistan sorununu kontrol altında tutmak gibi bir hedefi var. Tezkere ve bir dizi toplantıdan sonra bugün bir heyetin Mesut Barzani ile görüşmesi, bu görüşmenin Hewler değil, Bağdat’ta gerçekleşmiş olması, anılan hedefin bir parçasıdır! Yani bu “temas”, Güney Kürdistan Federe Yönetimi’ni tanıma doğrultusunda bir adım değil, tersine onu teslim alma ve belli bir politik doğrultuya zorlama çabası olarak algılanmalıdır! Kendi akıl hocalarının da sık sık tekrarladıkları gibi bu, “savaş sopasıyla terbiye etme” politikasıdır!

Yine bu tezkere ile Ortadoğu’da yaşanabilecek gelişmelere askeri düzeyde müdahalede bulunma seçeneğini el altında hazır tutma hesapları da var. Biliniyor, Rusya ve Gürcistan arasında yaşanan savaş, aslında dünya ve bölgesel güç dengelerinde yeni bir aşamanın habercisi oldu. Dünya çapında yaşanan “mali kriz” bu süreci dönülmez bir noktaya doğru itekledi... Bu gelişmelerin Ortadoğu’ya çok daha hızlı ve etkin bir biçimde yansıyacağını hesaplayan TC, PKK bahanesini kullanarak elinde tuttuğu savaş silahını kullanmaya devam etmeyi gerekli görmüştür.

Bütün bunlardan ortaya çıkan sonuç şudur: TC, onun özel savaş aygıtı çatışma sürecinin sona ermesini istememektedir. Ama Güney’i ve Kuzey’i ile Kürdistan sorununun kontrol dışına çıkmasını da istememektedir. Bu da bir paradoksu anlatmaktadır ve kendilerini bu paradoksu çözmeye değil, onu yönetmeye göre yapılandırmaktadırlar. Bunun da sancısız olmadığı çok açıktır. Ergenekon davasının bu paradoksu yönetme ve kendini buna göre yapılandırma süreciyle bağlantıları vardır. Egemenler cephesinde yaşanan çatışmaların bu paradoksun kendisiyle ilgili boyutları var. Ama bunlar şimdilik bizim tartışma konumuz değildir. Şu çok açık ki kendi aralarındaki tartışma ve çatışmalara rağmen Kürdistan sorunu ve bunun yönetilmesi konusunda Genelkurmay’ın, daha genel bir ifadeyle özel savaş aygıtının ardında saf tutmuşlardır.

Gerçek yurtseverler bu süreci, TC’nin yönelimlerini doğru okumak, yaşanan çatışma sürecini doğru kavramak ve duruşlarını bu kavrayış temelinde belirlemek durumundadırlar...

14 Ekim 2008

10. Yıl gecesine hazırlanıyoruz!

Her yıl geleneksel olarak gerçekleştirdiğimiz merkezi geceye yoğun biçimde hazırlanıyoruz. Yurtdışındaki en önemli politik etkinliklerimizden biri olan merkezi gecemiz bu kez partimizin 10. Yılına denk düşüyor. Bu da etkinliği çok daha anlamlı kılıyor.

Bu nedenle, merkezi gece çerçevesindeki tüm politik-pratik çalışmalarımızı, 10. yıl çalışması ile içiçe ve 10. Yıl vurgusu temelinde yürütmeyi kararlaştırdık. Merkezi gecemizin adını “10. Yıl gecesi” olarak belirledik, programını 10. Yıl vurgusunun ruhuna uygun biçimde şekillendirdik. Geceye çağrı bildirisinin içeriğini de doğal olarak 10. Yıl teması oluşturdu.

10. yıl çalışmamız, partimizin programının, adı ve ambleminin ve temel şiarlarının en geniş kitleler içinde tanıtıldığı, bu çerçevede tok, yoğun ve yaygın bir politik-pratik çalışma olarak planlandı. Çalışmamız Kasım ayının sonuna kadar sürecek.

İlk elden 3 bin gece afişi, 5 bin 10. Yıl afişi, 15 bin gece çağrı bildirisi ve 10 bin 10. Yıl bildirisi çıkartıldı. 3 binin üzerinde gece bileti devreye sokuldu. Materyallerimizi gitgide yoğunlaşan bir tempoda kullanıyoruz. Almanca, Türkçe ve Fransızca olarak partimizin temel şiarlarının yazılı olduğu 10 bin pul da hazırlanmış bulunuyor. Ayrıca, merkezi gecenin hemen sonrasında çeşitli kentlerde, partimizin program ve hedeflerinin, ideolojik ve sınıfsal farklılıklarının işleneceği 10. Yıl konferansları planlanıyor.

Bu yılki merkezi gecemizin kitlesel ve coşkulu bir etkinlik olarak gerçekleştirilmesi, en önemli hedeflerimizden birini oluşturuyor. Başta kendi çevremiz olmak üzere, geniş bir kitleyi geceye taşımak için bu yıl her zamankinden daha ciddi bir çaba yürütüyoruz.

Her zamankinden daha yaratıcı bir çalışma ortaya koyacak ve hedeflerimize ulaşacağız.

Yurtdışından komünistler