Başarılı bir KESK Genel Kurulu için geçmişle ve uzlaşmacı mücadele anlayışıyla hesaplaşalım…Genel Kurulu devrimci mücadele programı ihtiyacının tartışıldığı kürsüye çevirelim!
Bir genel kurul sürecinin daha sonuna geldik. Her genel kurul sürecinde olduğu gibi kamu emekçilerinin ve mücadelenin kazanması için neler yapılması gerektiği üzerine söyler söylendi. Ancak bir kez daha mücadelenin kazanması için yapılması gerekenler boş söz kalıpları olmanın ötesine geçemedi. Şubelerden başlayarak sendika genel merkez kurullarına kadar süreç üç aşağı beş yukarı bu şekilde yaşandı. Nasıl bir genel kurul süreci geçirdik?Başarılı bir genel kurul süreci için kamu emekçileri hareketinin ve mücadelenin sorunları tartışılmalı, bugüne kadar izlenen mücadele yöntemleri gözden geçirilmeli, geçmişin eksikliklerinden dersler çıkarılmalı, ileriye dönük devrimci bir mücadele programı ve anlayışı oluşturulmalıydı. Tüm kamu emekçilerinin bu program etrafından birleştirilmesi hedeflenmeliydi. Geçmişle devrimci kaygılarla ve bu temelde hesaplaşılmalı, yeni dönem mücadele anlayışı ve programı böylesi bir hesaplaşmanın sonucu olarak belirlenmeliydi. Ancak genel kurul süreçleri, bugüne kadar her biri değişik dönemlerde yönetime gelmiş, kamu emekçileri hareketinin ve KESK’in mücadele dinamiklerinin törpülenmesinde sorumluluğu olan uzlaşmacı mücadele anlayışlarının “sert” eleştirilerine sahne oldu. Mücadele anlayışları değil kişiler ve kişisel hatalar eleştirildi. Yöneltilen eleştiriler gruplar arası tasfiye operasyonuna malzeme yapıldı. Eleştiriler bu sınırlarda kaldı. Oysa mücadele anlayışları sorgulanmalı, sert tartışmalar ve hesaplaşmalar “nasıl bir mücadele anlayışı” üzerinden gerçekleşmeliydi. Ne yazık ki bu genel kurul süreci de birbirinin aynı, hareketin ve KESK’in bugünkü tablosundan sorumlu anlayışların koltuk kapma yarışına ve ilkesiz ittifaklarına sahne oldu. Kaybeden bir kez daha kamu emekçileri ve mücadele oldu. Başaralı bir Genel Kurul için…Evet, tüm bunları hepimiz biliyoruz. Hepimiz bu sorunları ve sonuçlarını işyerlerimizde, şubelerimizde, sendikalarımızda yaşıyor ve konuşuyoruz. Eleştiriyoruz, kızıyoruz, onaylamıyoruz ama bu tabloyu değiştirecek bir irade ve inisiyatif de gösteremiyoruz. Oysa sosyal yıkım saldırıları doğrudan bizleri etkiliyor. İşyerlerinde emekçilerin tepkileriyle, umutsuz ve güvensiz ruhhaliyle, eleştirileriyle biz muhatap oluyoruz. Kamu sektörlerinde hizmet üreten tüm emekçiler aynı ya da benzer saldırılarla karşı karşıya kalırken mücadelemizi dahi ortaklaştıramıyoruz. İşyerleriyle bağımız koptu. Devletin baskıları, cezaları, sürgünleri, sindirme operasyonları karşısında güçlü ve tok bir şekilde duramıyoruz. Sendikalıyız ama örgütlü değiliz. Emekçileri harekete geçirmekte, sendikaya üye yapmakta zorlanıyoruz. “Bugüne kadar ne kazandık ki, olan haklarımız da elimizden gidiyor, niye eyleme gelelim, niye sendikaya üye olalım ki?” diye soran emekçilere ikna edici ve inandırıcı yanıtlar veremiyoruz. Çünkü tüm bu sorunların nedenlerini tartışmıyor, mücadele anlayışlarını sorgulamıyor, “nasıl yeniden ayağa kalkarız?” sorusunun yanıtlarını vermiyoruz. Genel kurul sürecini böylesi bir hesaplaşmanın zemini olarak değerlendirmiyoruz. Böyle olduğu için de yönetimlere gelen kişiler değişiyor ama mücadele anlayışı değişmiyor. Devletle uzlaşma çizgisine dayalı mücadele anlayışı devam ediyor. Ve her seferinde kaybeden kamu emekçileri oluyor, mücadele oluyor. Başarılı bir genel kurul için artık bu hesaplaşmayı yapmak zorundayız. Genel kurulu uzlaşmacı mücadele anlayışlarının mahkum edildiği, devrimci bir mücadele programı ihtiyacının tartışıldığı bir kürsüye çevirmeliyiz. Genel Kurul’da kamu emekçilerinin çıkarlarından, mücadeleden taraf olalım!Genel Kurul kürsüsünden bugün birbirlerine “kıyasıya eleştiri” yönelten anlayışlara soralım, “Daha dün siz yönetimlerdeydiniz de ne yaptınız? Bugün yeniden adaysınız ama ne yapacaksınız? Nasıl bir mücadele anlayışı ile önümüzdeki süreci kucaklamayı düşünüyorsunuz? Geçmişin muhasebesini nasıl yapıyorsunuz? Nerede eksiklik, yanlışlık görüyorsunuz? Mücadele bugün dibe vurmuş durumda, siz yeniden ayağa kalkmak için ne öneriyorsunuz? Bizden hangi mücadele programına ve yöntemine onay ve oy vermemizi istiyorsunuz? Bunun için nasıl bir mücadele programı öneriyorsunuz?” vb. SSGSS başta olmak üzere sosyal yıkım saldırıları yasalaşırken kamu emekçilerini harekete geçirmek için ne yaptınız? 4688 sayılı sahte yasa meclisten geçerken bizleri Ankara yollarında “bugün gidin yarın gelin” diyerek yoranlara soralım, “Neden işyerlerini, Ankara sokaklarını eylem ve direniş alanına çevirmediniz?” Yasaya sığmayacağız diyorsunuz! Neden işyeri temsilciliklerini karar organı olmaktan çıkardınız? Neden tüm yetkileri merkez yönetim kurullarına devrettiniz? Neden her eleştirimizde “Tamam eleştirilerinizde haklısınız ama siz ne yaptınız? İşyerleri ne yaptı? Siz istediniz de biz mi karar almadık? Biz 7 kişiyiz ne yapabiliriz ki? İş bırakalım önerisi gerçekçi değil, gücümüz bu!” türü karşı eleştirilerle topu emekçilere atarak kendinizi aklamaya çalıştınız? “Anadilde eğitim hakkı”nı neden devlet istedi diye tüzükten çıkardınız? Ne değişti de bugün “yeniden koyacağız” diyorsunuz? Toplu görüşme sürecinden çekildiniz, “yüzümüzü işyerlerine, alanlara dönüyoruz” dediniz ama bunu ete kemiğe büründürmek için ne yaptınız? Başta Taksim olmak üzere tüm illerde 1 Mayıs’ı örgütlemek için ne yaptınız? Teknik bir takım planlamalar dışında işyerlerinde hangi taleplerle 1 Mayıs sürecini örgütlediniz? İşgüvencemizi gaspeden Kamu Personel yasası gündemde ne yapacaksınız? Günü kurtarmak için “iş bırakma” kararları aldınız, sonra da “biz karar aldık ama hareketin durumu uygun değil, görüyorsunuz” dediniz. Ama bunu örgütlemek için ne yaptınız? “Herkes nasıl katılırsa katılsın, ister iş bırakın ister sevkalın” diyerek emekçileri örgütsüz ve bir başına bıraktınız? Emekçileri örgütlemenin yöntemi hakları korumak ve yeni haklar kazanmaktır. Bunun için dişe diş bir mücadeleyi göze almaktır. “Çoğalırsak güç oluruz” diyerek üye kampanyaları yaptınız ama kamu emekçilerini talepleri doğrultusunda örgütlemek ve harekete geçirmek için ne yaptınız? Neden, somut taleplerle birbirini besleyen ve aşan, süresiz iş bırakma vb. hak alıcı eylem biçimleriyle süreci taçlandırmayı hedefleyen, değişik araç, yol ve yöntemlerle süreci besleyip güçlendiren, işyerlerinde adım adım ören bir mücadele programı oluşturmadınız? Bu yönlü önerilerin altını ise “fiili-meşru mücadeleye devam ediyoruz” argümanına sığınarak boşalttınız. Bir saatlik iş bırakma kararları alıp bunu da kerhen uyguladınız. Örgütlemek için çaba göstermediğinizden dolayı katılım zayıf kaldığında ise, “Bakın hareket hazır değil” diyerek kendi geriliğinizi gerekçelendirdiniz. Kurulda tüm bunların hesabını sormalıyız, “Oysa hareketin bugünkü dibe vurmuşluğundan, mücadele dinamiklerinin heba edilmesinden temsil ettiğiniz uzlaşmacı mücadele anlayışı sorumludur” demeliyiz. “Tüm bunlara yanıtınız nedir? Bunların yanıtını vermeden bizlerden ne için oy ve onay istiyorsunuz” diye sormalıyız. Bu sorular çoğaltılabilir. Zira bunun için yeterince deneyim biriktirdik. Genel Kurul tüm bu soruların ve sorunların tartışıldığı, geçmişle hesaplaşıldığı, kamu emekçilerinin ve mücadelenin çıkarlarına hizmet ettiği bir tartışma platformu olmalıdır. Altı boş eleştiriler yönelterek topu dışarı atanlara, kendini aklamaya çalışan uzlaşmacı anlayışlara “Sendikalarımızın kapısı mühürlendiğinde kırıp giren bizleriz. 15 Martlar’ı, 1 Aralıklar’ı yaratanlar bizleriz. Militan mücadele yolunu izlediğimizde onbinlerce kamu emekçisinin harekete geçtiğini biliyoruz. Çünkü mücadele eden bir KESK gördüklerinde emekçilerin mücadeleye ve örgütlülüğe güvendiğini, harekete geçtiğini yaşayarak gördük. Ancak siz bugüne kadar yarattığımız değerleri uzlaşmacı mücadele anlayışınızla heba ettiniz. Artık uzlaşmacı mücadele anlayışı dönemi bitmiştir. Kamu emekçilerinin mücadelesine ve çıkarlarına hizmet edecek mücadele yöntemlerini tartışacağız. Tarafımızı buradan belirleyeceğiz” diyelim. Genel Kurul’da tarafımızı kamu emekçileri hareketinin ve mücadelenin çıkarlarından, devrimci mücadele programının ihtiyacından yana belirleyelim. Önümüzdeki süreci, hak ve özgürlüklerimizi kazanmak için başka bir yolumuz bulunmuyor. Bu görev ve sorumluluk yakıcı bir biçimde önümüzde duruyor. Yeter ki bu iradeyi gösterelim, Genel Kurul’da buna uygun hareket edelim ve inisiyatif gösterelim! (Kamu Emekçileri Bülteni Haziran 2008 tarihli 26. sayısından alınmıştır...) |
