DİSK’in sermaye ile uzlaşma arayışı...TÜSİAD Başkanı Ümit Boyner ile DİSK Başkanı Süleyman Çelebi, 7 Temmuz günü kameraların karşısında birlikte poz verdiler. DİSK’in TÜSİAD ziyareti sonrasında gerçekleştirdikleri basın toplantısında bir dizi konuda görüş birliğine vardıklarını ve bu konularda ortak çalışmalar yapacaklarını buyurdular. Bu tablo sınıf hareketinin devrimci temellerde gelişiminin önündeki en temel engellerden biri olan sendikal bürokrasinin DİSK şahsında içinde bulunduğu ihanet batağını bir kez daha ortaya serdi. Öyle ki bu işbirliği karşısında burjuva köşe yazarları bile şaşkınlıklarını saklayamadılar, bu işbirliğine temsil ettikleri sınıfların niteliği nedeniyle temkinli yaklaşmak gerektiğini ifade etme ihtiyacı duydular. İki uzlaşmaz sınıfın “ortak çalışma konuları” Gerçekleştirilen basın toplantısında görüş birliğine varılan konular Anayasa tartışmaları, “terör”, bölgesel kalkınma ve istihdam sorunları olarak ifade edildi. TÜSİAD zaten her fırsatta ülkede batı standartlarında bir anayasaya gerek olduğunu söylüyor. Keza “terör” konusunda da sermaye devletinin geleneksel kırmızı çizgilerini zorlayacak çıkışlar yapıyor, Kürdistan işçi ve emekçilerini sömürü cenderesine daha rahat çekebilmek için sözde bir barış istiyor. Sermaye sınıfının daha rahat hareket edebilmek ve daha rahat sömürebilmek için dile getirdiği bu taleplerin işçi sınıfı adına DİSK tarafından sahiplenilmesi ve ortak çalışma konusu edilmesi ise tam bir aymazlık örneğini oluşturuyor. Burjuvazinin ideolojisini diline pelesenk eden DİSK ağaları “D”İSK’in “D”sini çoktan sermayeye teslim ettiklerini böylece bir kez daha kanıtlıyorlar. İşçi sınıfının siyasal bilincinin geriliği koşullarında DİSK ağalarının bu ideolojik teslimiyeti açıkça ifade etmelerinin önünde bugün için temelli bir engel de bulunmuyor. Ama TÜSİAD’la çalışma konularında bulunan diğer iki başlık olan “bölgesel kalkınma” ve “istihdam” konuları işçi sınıfının gündelik çalışma ve yaşam koşullarını çok daha doğrudan belirleyen konular. Ve bu açıdan bakıldığında DİSK ağalarının bu konularda TÜSİAD şahsında sermaye sınıfı ile ortak çalışma içinde bulunması demek sınıfa ihaneti büyük bir pervasızlık ile hayata geçirmek demektir. Zira hem bölgesel kalkınma hem de istihdam konularında sermaye sınıfından dile getirilen çözüm önerileri işçi sınıfının bugün için sahip olduğu sınırlı hakları temelli bir şekilde ortadan kaldırmayı amaçlayan oldukça büyük ölçekli saldırılardır. TÜSİAD ve sermaye sınıfı bu konularda çözüm önerileri olarak bölgesel asgari ücretten, part-time çalışmaya ve kıdem tazminatının ortadan kaldırılmasına kadar sömürü oranlarını katlayacakları “önlem” paketleri ile işçi sınıfının karşısına dikiliyorlar. DİSK şahsında sermaye ile bu konularda bir işbirliğine gitmek demek ihaneti tüm çıplaklığı ile hayata geçirmenin ötesinde işçi sınıfının öfkesini üzerine çekmek demektir. Bu konuda bu kadar rahat ve pervasız davranmalarına bakılırsa DİSK ağaları artık işçi sınıfının öfkesini üzerlerine çekmekten de pek korkmuyorlar. Bu ise ancak kendini bütünüyle sermaye sınıfına teslim etmekle ve onun koruyuculuğuna sığınmakla mümkün olabilir. Bu tablo ise her fırsatta sözde “ilerici” söylemlerle kitlelerin karşısında dikilen Süleyman Çelebi gibi sendikacıların artık üstü kapalı yöntemlerle değil, açık tutumlarla işçi sınıfının gelişen hareketinin önüne dikileceğini gösteriyor. Sınıf hareketi yeni bir eşiğin başında bulunurken sendikal bürokrasiyle hesaplaşma eğiliminin gitgide güçlenmesi ise bu uzlaşmacı çizgiyi, kendini burjuvazinin safına bütünüyle atmak için daha hızlı hareket etmeye zorluyor. Söz konusu olan DİSK ağaları olduğunda onlar bu tutumlarını önceki birçok örneğin yanı sıra en son Taksim 1 Mayısı’nın ardından ortaya serdiler. Türk-İş’le birlikte kürsü işgali gerçekleştiren ve Mustafa Kumlu haininden hesap soran direnişçi işçileri hedef gösteren açıklamaların altına imza atarak gelişen sınıf hareketine bir darbe de kendilerinin vuracağını kanıtladılar. Bu ihanetler ilk değil... DİSK mevcut sendikal anlayışı üzerinden zaten kendisini sermaye sınıfına çoktan teslim etmiş durumda. Bugün TÜSİAD’la işbirliğinde ifadesini bulan bu teslimiyet DİSK’in sınıf işbirlikçisi konumunun son örneğini oluşturuyor. DİSK ağaları fabrikalardaki örgütlenme ve direniş süreçlerinde işçileri ortada bırakmak dışında asıl ihanetlerini bu ideolojik teslimiyetlerinin ürünü olarak gerçekleştiriyorlar. Onlar her fırsatta kendilerine burjuva siyaset sahnesinde bir alan açabilmek için çırpınıyorlar. Daha önce 10 Aralık Hareketi adı altında işçi sınıfını ve sınıfın örgütü olan DİSK’i burjuva siyaset arenasında koltuk malzemesi olarak kullanmışlardı. O zaman da Süleyman Çelebi burjuva siyaset sahnesinin sol yelpazesindeki boşluğu DİSK’in adını kullanarak doldurma ve kendisini burjuva siyaset sahnesine atma hevesine kapılmıştı. Keza sınıfa yönelik her saldırı girişimi gündeme geldiğinde bu ağalar, bizim de sözümüz olsun diyerek saldırı paketlerinin hazırlanmasına işçi sınıfı adına dahil olmaya, gerçekte ise bu saldırı paketlerinin koltuk değnekliğini yapmayı temel bir iş olarak görüyorlar. Yine, ESK gibi örneklerde bu işbirliğini bir ideoloji haline getirerek savunanlar hem sermayenin çıkarları için işçi sınıfının öz örgütü olan sendikaları işlemez hale getiriyor, hem de kişisel çıkarları için dolgu malzemesi olarak kullanıyorlar. Hainlerden hesap sorulacak! İşçi sınıfının öz örgütlülüklerinin tepesine çöreklenen, bu konumları kendi kişisel çıkarları için kullanmakta tereddüt etmeyenlerden gerçekleştirdikleri ihanetlerin hesabı mutlaka sorulacaktır. Ümit Boyner ile TÜSİAD’a kadın elinin değdiğinden ve bunun demokratikleşme için önemli olduğundan dem vuran Süleyman Çelebi, tüm çabasına rağmen sendikalara işçi sınıfının elinin değmesine engel olamayacaktır. O zaman o ve onun gibiler sadece işçi sınıfının öz örgütü olan sendikalarda değil, burjuva siyaset sahnesinde elde ettiği koltuklarda da rahat oturamayacaklar.
|
