SAYI: 2004/02 (15), 10 Ocak 2004

İlk kez Robert Fisk yazdı, Irak’ta: “Çok rahatsız edici yeni bir olgu, yüzlerini örten siyah başlıklı silahlı adamların sahneye çıkmasıdır. Amerikalılar için çalışarak aramalara, Bağdat’ın kuzeyindeki yol kontrol noktalarındaki denetimlere katılıyorlar... Askeri üniforma giyiyorlar, ama yüzlerini gizliyorlar, ne bağlı oldukları birimleri gösteren işaret var üniformalarında ne de bir rütbe işareti... Aynı adamlar şimdi Bağdat sokaklarında da belirmeye başladılar” (The Independent, 17.12.2003). On gün sonra Fisk yeni bilgiler de aktardı: “Siyah başlıklı adamlar Saddam’ın subaylarını infaz ediyorlar!” (27.12.2003)

Bu konuyu biraz araştırınca karşıma tüyler ürpertici bir görüntü çıktı: Irak’ta gelişen direnişi bir türlü denetim altına alamayan Bush yönetimi Vietnam, El Salvador, Gutemala, Hondruas gibi bölgelerde geliştirdiği ve uyguladığı “infaz mangaları” taktiğini şimdi Irak’ta uygulamaya başladı: Resmen varlığı kabul edilmeyen gizli, yasadışı paramiliter bir örgüt, “yargısız infazlarla” rejim/işgal muhaliflerini imha ediyor!

İnfaz mangaları

“İnfaz mangaları” ilk kez, ABD’nin onayıyla 1960’larda Latin Amerika askeri diktatörlüklerinin sol eğilimli köylü ayaklanmalarını bastırma taktiklerinin bir parçası olarak ortaya çıktı; Vietnam Savaşı sırasında Phonix harekatı adıyla rejim muhaliflerinin imha edilmesinde kullanıldı. Reagan 1980’lerde Guatemala’da, El Salvador ve Honduras’ta uygulanmasına göz yumdu, hatta teşvik etti. İşkenceciler ve katilller, “infaz mangalarını” kuran subaylar, ABD askeri okullarında değitildiler. (Ayrıntılı bilgi için: www.inthesetimes.com)
O zaman basın, bu insan hakları ihlallerine, Guatemala’daki Maya halkı söz konusu olduğunda soykırıma dönüşen bu taktiklere, “soğuk savaş” gereği, “komünist tehlikeye karşı direniş” bahanesiyle gözlerini kapadı. Açıklayanlarıysa komünist propagandası, maşası olarak suçlamayı seçti. Ancak bugün artık “soğuk savaş” yok, ama aynı taktikler yine uygulanıyor. Böylece bir gerçek bir kez daha kanıtlanıyor, geçmişte infaz mangaları sözde komünist tehlikeye karşı demokrasiyi değil, ABD’nin ve yerli işbirlikçisi oligarşinin ve kasaplarının çıkarlarını savunuyorlardı.

1980’lerde Reagan döneminde Orta Amerika’da “infaz mangaları” cirit atarken, bu cinayetler, katliamlar ve soykırımlar gerçekleşirken, ABD’de bölgeden sorumlu diplomatlar ve üst düzey bürokratlar, istihbarat görevlileri, şimdi Bush yönetiminin en üst düzeyinde görevlendirilmiş durumdalar; anlaşılan Vietnam ve Lain Amerika deneylerini Irak’a taşımaya karar vermişler.

Örneğin Eliot Abrams, 1980’lerde Latin Amerika’dan sorumlu dışişleri bakan yardımcısıydı. Şimdi, Milli Güvenlik Konseyi’nde Bush’un Ortadoğu danışmanı. John Negraponte, 1981-95 döneminde Honduras Büyük Elçisi’ydi. Bush tarafından BM’ye ABD temsilcisi olarak atandığında, Honduras’ta “infaz mangalarının” kurulması, finansmanı sürecinde diktatör General Alvarez’le işbirliği yaptığını kanıtlayan bilgiler yeniden ortalığa döküldü. Paul Bremmer, Irak’taki görevine atanmadan önce, Marsh&Mclennan isimli, uluslararası güvenlik ve risk hizmeti veren şirketin, yönetim kurulu başkanı ve siyasi risk bölümü sorumlusuydu. Bir terörizme karşı mücadele uzmanı olan Bremmer, Reagan döneminde, önce 24 saat kriz yönetimi masasını yönetmiş, sonra da 1986’da ABD’nin terörizmle uluslararası mücdele politikasını (“infaz mangaları” bu politikanın bir parçasıydı) uygulamak üzere “genel ambasador” olarak atanmıştı. Dışişleri Bakan Yardımcısı Richard L. Armitage Vietnam’da, Phonix dahil, gizli operasyonları yönettikten sonra 1976’ya kadar Tahran’da görev yaptı. Reagan yönetiminde 1981-83 arasında Uzakdoğu ve Asya konusunda uluslararası güvenlik danışmanlığı yaptı. 1987’de Associated Press, Burma’da bir büy¨k uyuşturucu kralına atıfla Armitage’ın antikomünist eylemleri finanse etmek için uyuşturucu ticareti yaptığını aktardı. 1989’da İran kontra soruşturmasında, Vietnam’da ABD yanlısı Vietnamlıları ve ABD askerlerini terketmekle ve eroin ticaretine katılmakla suçlandı. Dick Chaney ise herkesin malumu, ancak, Beyrut’ta 1985’te Şeyh Fadallal’ı öldürmek için yerleştirilen, ancak yanlışlıkla 80 sivilin ölümüne yolaça, CIA’nın sahiplenmediği bombalı saldırıyla ilgisi olduğuna ilişkin dedikodular pek bilinmez.

Ve Irak...

Bu karanlık işler için yalnızca kadrolar tamam değil, gerekli kaynaklar da hazır. The American Prospect’in öğrendiğine göre, kasımda Kongre’de onaylanan 87 milyar dolarlık Irak iaşe fonunun 3 milyar doları, gizlice, “infaz mangası” olarak da kullanılmak üzere, yeni bir paramiliter birimin kurulması için ayrılmış (1.01.04). Prospect’le konuşan eski CIA Terörizmle Mücadele Bölümü Başkanı Vincent Cannistraro, “Açık ki Vietnam’daki Pheonix operasyonuna benzer bir operasyon oluşturuyorlar” dedikten sonra, “ABD Irak yönetiminin, Saddam’ın istihbarat örgütünün önde gelen görevlileriyle birlikte çalışmaya başladıklarını” ekliyor. Global Securiy.org’dan, gizli askeri bütçeleri “okumak” konusunda uzman John Pike, bu paranın “Hava Kuvvetleri Gizli Harekatları” başlığı altına gizlenerek, söz konus karanlık harekatlar için kullanılacağını söylüyor.

Prospect’in yaptığı araştırmalara göre, bu yeni paramiliter gücün kurulmasında Ahmet Çelebi’nin adamlarından ve peşmerge gruplarından faydalanılıyormuş. Prospect, son aylarda, Bağdat’ta, Basra’da ve bazı küçük kentlerde yüzlerce eski Baas partisi üyesinin infaz edildiğine, bu cinayetlerin işgal yönetimi tarafından soruşturulmadığına dikkat çekiyor. Araştırmanın yazarı, geçenlerde Washington’da bir öğle yemeğinde neocon uzmanlardan biriyle konuşurken adamın kendisine, büyük bir rahatlıkla “Bu sokaklarda ‘Kahrolsun Amerika’ diye bağıranların hepsini öldürmek gerekir” dediğini de aktarıyor. (CIA’nın uluslararası siyasi suikast yetkisinin Bush yönetimince yeniden aktif hale getirildiğini anımsayarak şimdi uluslararası düzeyde savaşa, işgale karşı çıkan yazar ve aktivistlerin de tehdit altında oduğunu düşünemez miyiz?)

Yazarın adını vermeden aktardığı neocon uzman bu sapıklığın tek örneği değil. Bir süredir, Council of Foreign Relations üyesi kimi analistler, Weekly Standart yazarları vb... Hatta Christopher Hichens gibi sözde liberal yazarlar, Bush yönetimine, daha sert ve kararlı olması için telkinlerde bulunuyorlardı. Örneğin Donnelly ve Gary Schmit, Washington Post’daki bir yorumlarında şöyle diyorlar: “Doğru kavga: Irak’ta gereken temkinli davranmak değil, isyanı bastırma taktikleridir” (26.10.03).

Bu yorum çok beğenilmiş olacak ki, bir ay sonra, Tom Donnelly ve Vance Serchuk’un American Enterprise Institute’ün yayını National Securiy Outlook içindeki “Irak’ta isyanı Bastırma: Filipin Dersleri” başlıklı yazılarında (01.11.03), yerli halktan oluşturulacak paramiliter güçlerin kullanılmasını, Vietnam’da bu tip gizli örgütleri koordine eden COORDS (Phoenix, bu çatı altında örgütlendi) programının deneylerinden faydanılmasın gerektiğini savunuyorlardı.

İşte Irak’ta “özgürlük ve demokrasi” böyle gelişiyor. Bölgemizde operasyon sürdüren ve hükümetin sıkı fıkı olduğu böyle bir yönetim.

2003’ün son günlerinde en çok tartışılan konulardan biri yeni asgari ücret oldu. Birçok işyerinde çalışma sırasında ve paydos saatlerinde yapılan sohbetlerde asgari ücret tartışıldı. Yeni asgari ücretin bu kadar yaygın bir ilgiye maruz kalmasının gerisindeki nedenler neydi?

Elbette sermaye medyasının gündem üzerine farklı tutumu belirleyici oldu. Özellikle Erdoğan’ın has uşağı olan medya grupları asgari ücrete dönük vaadleri döne döne gündeme taşıdılar. Tam bir mizansen sergilendi. Bu mizansenle Tayyip Erdoğan’ın asgari ücretle çalışan işçiler için patronlara karşı kıyasıya bir mücadele yürüttüğü propaganda edildi. Tabii bu oyunu daha gerçekçi kılabilmek için de herkes kendi rolünü gayet iyi oynadı. Bugüne kadar açıkladığı çarpıtılmış istatistiki verilerle hep tartışılagelen DİE, birden asgari ücretin kayıplarını hesaba katarak 2004 yılı için olması gereken asgari ücret miktarını Erdoğan’ın vaadettiği rakamın üzerinde açıkladı. Bunu yaparken yeni ücretin net hesaplanması yolunu seçti. Öte yandan Erdoğan, asgari ücrein patron çocuklarının bir gecelik eğlence menü olduğu yönlü açıklamalar yaptı. Tüm bunlar AKP’nin işçi ve emekçiler nezdinde bir imaj tazeleme çabaydı.

Patronlar da kazançlı çıkmalarına rağmen feryat-ı figan ettiler. Ödedikleri vergilerin yüksekliğinden şikayet ettiler, vergi oranlarının düşürülmesi gerektiğini dile getirdiler. Aksi halde kayıt dışının artacağı, istihdamın daralacağı ve işsizliğin çoğalacağı tehditleri savurdular. Elbette sendikalara çöreklenmiş hain sendika bürokratlarının kendilerine verilen rolü yerine getirmesi de unutulmamalı. Diğer oyunculardan hiç de aşağı kalır yanlarının olmadığını son Asgari Ücret Tespit Komisyonu toplantıları vesilesiyle bir kez daha göstermiş oldular.

Sonuçta açıklanan miktar sınıf bilinçli işçiler cephesinden hiç de şaşırtıcı değildir. Ancak sermaye hükümetinin bu asgari ücret oyunuyla hedeflediği asıl kesim sınıfsal bilinci geri kesimler olduğu için, gerek asgari ücret öncesi oynanan oyun ve yaratılan hayallerle, gerekse de asgari ücretin açıklanmasıyla yürütülecek demagojik propagandalarla bu kesimlerde bir etki yaratması olasıdır. Özellikle de AKP’ye oy vermiş olan işçi ve emekçiler asgari ücret artışında en çok beklentiye sahip olan kesim oldu.

Açıklanan rakamın beklentilerin altında gerçekleşmiş olması, geniş işçi kesimlerin AKP’nin emekçi düşmanı yüzünü görmelerine ve sermayenin hizmetinde bir parti olduğu gerçeğini kavramalarına yetmeyeceği açıktır. Zira AKP, sermaye medyasının sunduğu olanakları da kullanarak, “Başbakan aslında vermek istedi de, patronlar engelledi”, “yapılan artışın son beş yılın en yüksek rakamı” olduğu açıklamalarıyla, yine belirlenen ücretin ilk altı ayı kapsadığını, ikinci altı ayda söylenen rakama ulaşılacağına dair söylemlerle yeni beklentiler yaratmaya ve kitleleri aldatmaya çalışacaktır.

Sınıf devrimcileri ve öncü işçiler sınıfın geniş kesimlerine dönük ısrarlı bir ajitasyon-teşhir faaliyeti yürütmeliler. AKP’nin icraatları (vergideki adaletsizlikler, hortumlamalar, yolsuzluklar, özelleştirmeler, sendikasızlaştırmalar, kölelik yasası ve sonuçları vb.) güncel ve somut örneklerle sürekli işlenmeli. Ayrıca asgari ücret gibi işçi ve emekçilerin doğrudan ilgi alanlarına giren talepleri, parti programımızda yer alan taleplerle birlikte kitlelere maletmeye çalışmalıyız.